ဟင်းချက်စရာသီးနှံ လဲလှယ်လို့ရတဲ့ ကျမရွာလေး၊ သရက်သီးကို ရာသီစာအနေနဲ့ မက်မက်မောမောစားကြတဲ့ ကျမရဲ့ ရွာလေး၊ ကျမရဲ့ လွမ်းမောဖွယ်ရာငယ်ဘဝတွေတည်ရှိနေတဲ့ ကျမရဲ့ ရွာလေးကို ကျမ မရောက်ဖြစ်တာ ၅ နှစ် နီးပါးရှိပါပြီ။ ဒီအတောအတွင်း ရွာမှာ ဘာတွေဖြစ်ပျက်ခဲ့လဲ၊ ဘာတွေပြောင်းလဲသွားလဲ ကျမ သေချာမသိပါ။
နောက်ပိုင်းမှာ သားကျောင်းက ပြန်လာတိုင်း သူ့ကျောင်းအင်္ကျီ အိပ်ကပ်ထဲမှာ ခရုခွံမာမာလေး တခွံစ၊ နှစ်ခွံစ ပါလာတတ်တာကိုတွေ့ရတယ်။ အစောပိုင်းမှာ သတိမထားမိဘူး။ တခါတလေ သူ့ကျောပိုးအိတ်ရဲ့ ဇကာကွက် ဘေးအိတ်လေးထဲမှာ တွေ့ရတယ်။ တခါတလေ ကျောင်းဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ထဲမှာတွေ့ရတယ်။ ကလေးမို့ ခရုခွံတွေ့လို့ ကောက်ထည့်လာတယ်လို့ပဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့တွေးထင်ခဲ့တယ်။ ကျောင်းဝတ်စုံလျှော်တိုင်း သူ့အိပ်ကပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ ခရုခွံလေးတွေကို ၃ ကြိမ်ထက်မနည်းတွေ့တော့မှ သူတကူးတက ကောက် ကောက်လာတဲ့ ခရုခွံလေးတွေပဲ၊ ဒါက ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိထားမိလာတယ်။
ကိုယ်ဝန်ထပ်မဆောင်ရဖို့ ပဋိသန္ဓေတားဆေးသောက်ရဖို့ကိစ္စကစလို့ ကိုယ်ဝန်ထပ်ရလာရင် ထမ်းပိုးရမယ့် ကိုယ်ကာယဒုက္ခက အမျိုးသားတွေထက် ပိုတာဝန်ကြီးတယ်ဆိုတာ ငြင်းလို့မရတဲ့ အမှန်တရားပါပဲ။
မိန်းကလေးဖြစ်နေလို့ ရိုက်ခံရဖူးတယ်။ ဒီစကားကို ကြားရရင် ရုတ်တရက် ထူးဆန်းချင်ထူးဆန်းနေပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် “ငါရော မိန်းကလေးဖြစ်နေလို့ ရိုက်ခံရဖူးလား” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းလေးကို သေချာပြန်မေးကြည့်ပါ။ ကျမအတွက်ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးကြည့်တဲ့အခါ “ဟုတ်ကဲ့၊ ရိုက်ခံရဖူးတယ်” ဆိုတဲ့ အဖြေကို ရပါတယ်။
“အညာမြေက သနပ်ခါးက အညာသားနဲ့အတူတူပဲ တတက်ခုတ်ရင် နှစ်တက်ထွက်မယ်” “တတက်ခုတ်ရင် နှစ်တက်ထွက်မယ်” “တတက်ခုတ်ရင် နှစ်တက်ထွက်မယ်”။ ။
ကျမတို့ သားယောက်ျားလေးတွေဟာ မြှင့်တင်မြှောက်ပင့်ခြင်းတွေကနေကြားထဲကနေ ကြီးပြင်းလာ ကြပြီး မိန်းလေးတွေကတော့ ခွဲခြားနှိမ်ချခံရခြင်းတွေ ကြီးပြင်းလာကြတယ်။ ဒီလို အဖြစ်မျိုးတွေက ကျမရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ ကျမနဲ့ နီးစပ်တဲ့နေရာတွေမှာပဲ ဖြစ်ပျက်နေတာလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။
ဇာတိမြေကို နှစ် ဆယ်နဲ့ချီပြီး ပြန်မရောက်တဲ့သူတွေအတွက် ကိုယ့်ဇာတိမြေက လူတချို့နဲ့ မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံတဲ့အချိန်မှာ ကြုံရတဲ့ခံစားချက်မျိုးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလူနှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရတာတော့ အဲ့ဒီလို ခံစားချက်မျိုးအပြင် ကျနေ့ာ်ဇာတိမြေ ကပစတပ်က စစ်သားတွေရဲ့ အဆုံးသတ်ဟာ “ဒီလိုပါလား” ဆိုတဲ့ သံဝေဂမျိုးလို ခံစားချက်ကိုပါ ရလိုက်တယ်။
လမ်းလျှောက်ဆန္ဒပြတဲ့အခါ ကျနော် မှတ်မိနေတဲ့ကြွေးကြော်သံတွေက " သပိတ် သပိတ် --- မှောက် မှောက်၊ မီးဒုတ် မီးဒုတ် ---ရှို့ရှို့၊ မဆလပါတီ --- အလိုမရှိ၊ တပါတီစနစ် ဖျက်သိမ်းရေး --- ဒို့အရေး၊ စိန်လွင်ခြောက်တန်း တဇောက်ကန်း ဆောက်ရမ်းမလုပ်နဲ့၊ နဖူး ပြောင်ပြောင် ရူးကြောင်ကြောင် ဒေါက်တာမောင်မောင် ဂဲဒေါက် ဂဲဒေါက်၊ မဆလပါတီ ကျရှုံးရေး --- ဒို့အရေး --- ဒို့အရေး " ဆိုပြီး အသံချဲ့စက်ကနေ အော်ပေးသလို သံပြိုင်ဆန္ဒပြ အော်ဟစ်သံတွေကလည်း ပဲ့တင်ထပ်လို့ နေပါတယ်။
သူ့ပန်းချီကားတွေဟာ သူနေထိုင်ခဲ့တဲ့ ဝါးတောထဲက တော်လှန်ရေးရဲဘော်တွေရဲ့ ပုံတွေ များတယ်။ သစ်လွင်တဲ့ အစိမ်းရင့်ရောင် ပြောက်ကျားယူနီဖောင်းဝတ်၊ မောင်းပြန်သေနတ်နဲ့ စနိုက်ပါသေနတ်ကိုင်ထားတဲ့ ရဲဘော်တွေရဲ့ ရုပ်ပုံပန်းချီကားတွေ။
“ကျမ နာမည်ထည့်လိုက် ဦးလေး၊ အိမ်မှာ ကျမ အိမ်ထောင်ဦးစီးပါ” ဆိုတော့ သူက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျမကို ပြန်ကြည့်တယ်။ မြန်မာပြည်မှာ အိမ်ထောင်ဦးစီးဆိုတာ ယောက်ျားတွေဖြစ်ရမယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်က သူ့အပြုံးထဲမှာ အပြည့်အဝရောနှောပါဝင်နေတာကို သူ့မျက်နှာအမူအယာပေါ်မှာ ကျမကောင်းကောင်း ဖတ်မိပါတယ်။
"အားလုံးရှေ့ကြည့်၊ အားကြလုံးသတိ၊ ပြည်ထောင်စု မြန်မာနိုင်ငံတော် အလံအားအလေးပြု၊ နေမြဲ၊ ကျဆုံးလေ ပြီးသော အာဇာနည်ခေါင်ဆောင်ကြီးများအား အလေးပြု” စတဲ့အမိန့်ပေးသံနဲ့အတူ ကျနော်တို့တွေ ဦးညွတ် အလေးပြုခဲ့ကြပါတယ်။
အညာသူအညာသားဟာ အတွင်းစိတ်မနောသိပ်ဖြူရှာတယ်။ စာနာမေတ္တာတရားသိပ်ပေါကြွယ်ဝတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ထားဖြူစင်မေတ္တာတရားရှိသလဲဆို ပူပြင်းလှတဲ့ အညာနွေအောက် လူတွေ ရေဆာကြသလို သဘာဝတောနေတောထိုင် ငှက်ကလေးတွေလည်း ရေဆာနေမယ်ဆိုပြီး နေပူပူထဲ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် တွေးပူတဲ့အမျိုးပါပဲ။
၂၀၂၃ ဒီဇင်ဘာ ၃၀ ရက်မှာတော့ ဆရာက သူအားကြိုးမာန်တက် ထူထောင်ထားတဲ့ ကျောင်းလေးသတင်းကို ကျနော်မမေးဘဲ မက်ဆက်ဂျာကနေ ပြောတယ်။ ဖုန်းဆက်ပြောတာမဟုတ်လို့ သူ့အသံကို မကြားရပေမယ့် သူရေးထားတဲ့ စာသားမှာ ခံစားချက်တွေ အပြည့်ပါတာ မြင်သာတယ်။ “သွားပြီ ဆရာရေ။ ကျနော့်ကျောင်းလေး ခွေးတွေ မီးရှို့နေပြီဗျာ"
Sharing Information to the Local