စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းပြီးနောက် လက်နက်ကိုင်တော်လှန်ရေးအစမှာကတည်းက လက်နက်နဲ့ တော်လှန်ချင်ခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် အိမ်ကခွင့်မပြုခဲ့လို့ အခုမှလက်နက်ကိုင်ခွင့်ရခဲ့သူပါ။ မန္တလေးတိုင်း ကျောက်ဆည်မြို့က အသက် ၁၈နှစ်အရွယ် စနေမ ဖြစ်ပါတယ်။ စစ်တပ်က မတရားအာဏာသိမ်းလိုက်ချိန်က သူဟာ အလယ်တန်းကျောင်းသူပဲ ရှိပါသေးတယ်။
အာဏာရှင်စနစ်ကို ဖြတ်ဖို့အတွက် ကျမတို့က အလိုချင်ဆုံးပဲ။ တော်လှန်ရေးကာလ ၃ နှစ်တိုင်တိုင် ရှိတာနဲ့စားပြီး မရှိရင် နေပါစေ စိုက်ထားတဲ့ အသီးတွေနဲ့ ဆက်သွားမယ်။ ခုမှ မဟုတ်ဘူး။
ရဲမေ စနေမဟာ မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် ဝင်ငွေကောင်းတဲ့ နိုင်ငံရပ်ခြားကို အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးရှိနေပေမယ့် စစ်မှုထမ်းဥပဒေ ထွက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ဒီဥပဒေဟာ အမျိုးသမီးတွေကို အတင်းအဓမ္မ စေခိုင်းတာဖြစ်လို့ အမျိုးသမီးတွေဘက်က မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ကာ အဲဒီကတည်းက ဝင်ငွေရတဲ့ အလုပ်ထက် စစ်ကောင်စီကို ပြန်တိုက်ဖို့ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ကာ PDF ထဲကို ဝင်ဖို့ ရွာကနေ တယောက်တည်း ထွက်လာခဲ့တာပါ။
M2W ဟာ ဒီကာလတွေထဲမှာ အခက်အခဲမျိုးစုံ ကြုံခဲ့ရသလို တော်လှန်ရေးတပ်ရင်းတပ်ဖွဲ့ကြားထဲမှာလည်း ခွဲခြားဆက်ဆံခံရတာတွေ၊ ငြိုငြင်ဘေးဖယ်ခံရတာမျိုးတွေလည်း ကြုံခဲ့ရတယ်လို့ M2W တပ်ရင်းဆီက သိရပါတယ်။ သူတို့ တွေ တော်လှန်ရေးခရီးကြမ်းကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းလာခဲ့ရလဲ။ လက်ရှိ ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုတာကို M2W ထောက်ပို့တာဝန်ခံ အမရာကို မြေလတ်အသံ ရုပ်သံကနေ မေးမြန်းတင်ဆက်ထားပါတယ်။
စစ်အာဏာရှင်ကို လက်နက်ကိုင်တိုက်မှ ဖြစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးနောက် စေတနာ့ဝန်ထမ်း မူလတန်းပြ ဆရာမတယောက်ဟာ သူ့ အမျိုးသားကို စစ်ပညာသင်ဖို့ KIA ဆီလွှတ်လိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီဆရာမကတော့ စစ်ကိုင်းတိုင်းဒေသကြီး၊ ဝက်လက်မြို့နယ်၊ ကျေးရွာတရွာက ကလေးနှစ်ယောက် မိခင် ဒေါ်စန်းမွန်အေး ဖြစ်ပါတယ်။
နွေဦးတော်လှန်ရေးကြီးမှာ ပါဝင်ခဲ့ကြတဲ့ အညာဒေသက တော်လှန်ရေးရဲဘော်အမျိုးသမီးတွေရဲ့ တော်လှန်ရေးဖြတ်သန်းမှုနဲ့ ခံယူချက်တွေကို စုစည်းတင်ဆက်လိုက်ပါတယ်။
တော်လှန်ရေးမပြီးမချင်း အိမ်မပြန်ဘူးလို့ ပြောလာတဲ့ အယွန်းတယောက် လက်ရှိအဖွဲ့ထဲမှာ ဆေးတပ်သားတာဝန်အပြင် တပ်ဖွဲ့ဘဏ္ဍာရေးရှာဖွေတဲ့အပိုင်းမှာ တာဝန်ယူလုပ်ကိုင်ပေးနေပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ မနက် ၅ နာရီကတည်းက ရွာကထွက်လာတဲ့ မသက်မာဟာ လမ်းတလျှောက် စစ်ကောင်စီတပ်ဂိတ်တွေရဲ့ စစ်ဆေးမေးမြန်းမှုတွေကြောင့် နေ့လယ် ၁၁ နာရီလောက်မှ မုံရွာမြို့ကို ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ဆေးရုံရောက်ပြီး ၁ နာရီခန့်အကြာမှာတော့ မသက်မာဟာ မီးမဖွားနိုင်ဘဲ ကလေးနဲ့အတူ အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်လို့ သူ့ရဲ့ညီမဖြစ်သူက ပြောပါတယ်။
တော်လှန်ရေးခရီးကြမ်းထဲမှာ သူတို့ ဘယ်လို လျှောက်လှမ်းနေလဲ၊ တော်လှန်ရေးမှာ အမျိုးသမီးအခန်းကဏ္ဍက ဘာတွေလဲ စတာတွေကို စစ်ကိုင်းတိုင်း ကျားသစ်နက်ပြောက်ကျားအဖွဲ့ထဲ ရောက်နေတဲ့ ၁၀ တန်းကျောင်းသူ ရဲမေတယောက်ကို ဆက်သွယ်မေးမြန်းထားပါတယ်။
ပုလဲနယ်က အသက် ၂၆ နှစ်အရွယ် မေသူဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးဟာ စစ်ကိုင်းတိုင်းထဲမှာ စစ်ကောင်စီက အရပ်သားပြည်သူတွေကို ရက်ရက်စက်စက် ဖမ်းဆီးသတ်ဖြတ်နေတာတွေကို တွေးကြောက်ပြီး ထွက်ပြေးနေမယ့်အစား တော်လှန်ရေးမှာ တထောင့်တနေရာကနေ ဝင်ပါမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ ၂၀၂၂ ခုနှစ် မှာ စစ်ကိုင်းတိုင်းအခြေစိုက် သခင်ဒေါင်းညိုပြောက်ကျားတပ်ဖွဲ့ထဲကို ရောက်လာခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။
မဖြိုးဖြိုးဟာ သူနာပြုအလုပ်ကိုစွန့်လွှတ်ပြီး CDM လုပ်ကာ ပုလဲနယ်ထဲမှာ ၂ နှစ်နီးပါး နေထိုင်ခဲ့ရင်း ယင်းမာပင်ခရိုင်၊ အမှတ်၁၂ တပ်ရင်းထဲကို ရောက်ရှိခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ တော်လှန်ရေးမှာ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က ပါဝင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပေမယ့် မိဘတွေကခွင့်မပြုခဲ့လို့ အိမ်ကနေခိုးထွက်လာခဲ့ရတဲ့ မဖြိုးဖြိုးကို မြေလတ်အသံက ဆက်သွယ်မေးမြန်းထားပါတယ်။
လက်ရှိ စစ်ပွဲတွေအားကောင်းနေတဲ့ အညာဒေသမှာ စစ်ကောင်စီက ဥပဒေမဲ့သတ်ဖြတ်မှုတွေ နေအိမ်မီးရှို့တာတွေ ကျူးလွန်နေတာဖြစ်သလို လက်နက်ကိုင်တော်လှန်နေကြတဲ့ ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးတပ်ရင်း၊ တပ်ဖွဲ့တွေထဲမှာလည်း ဥပဒေမဲ့ကျူးလွန်နေတာတွေ ဖြစ်လာနေတဲ့အတွက် ဒါတွေကို တားဆီးဖို့ လိုအပ်နေတာကြောင့် PDF တပ်ရင်း၊ တပ်ဖွဲ့တွေကို စစ်ကျင့်ဝတ်တွေ လိုက်နာအောင် အမျိုးသမီးမဟာမိတ်တပ်ပေါင်းစုအဖွဲ့ဝင် မအေးမြင့်အောင်အောင်က သင်ကြားပေးနေတာပါ။
စစ်ရှောင်စခန်းထဲ ရောက်နေကြတာ ၂ လဝန်းကျင်ရှိလာနေပါပြီ။ အခုအချိန်ထိ ဘယ်သူမှ ရွာထဲပြန်မဝင်နိုင်သေးပါဘူး။ ပြန်ဝင်စရာ ရွာမြေသာရှိနေပြီး နေစရာအိမ်တွေကတော့ မီးရှို့ခံရတဲ့အပြင် ဘူဒိုဇာနဲ့ပါ အထိုးခံလိုက်ရပါပြီ။
စစ်ကိုင်းတိုင်းအတွင်းက ရွာလေးတရွာမှာ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ အသက်၁၈နှစ်အရွယ် အမွှေစိန်ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးငယ်တဦးဟာ အာဏာသိမ်းပြီး တနှစ်အကြာမှာ ရွာနဲ့အိမ်ကို စွန့်ပြီးထွက်ခွာလာခဲ့ပါတယ်။
တပ်ဖွဲ့ထဲကို ရောက်ခါစမှာ နေရေး၊ စားရေးနဲ့ အမျိုးသမီးအသုံးအဆောင်တွေကအစ အခက်အခဲတွေ ကြုံတွေခဲ့ရတယ်လို့ ဆိပ်ဖြူဘာမထီ ရဲဘော်မူလန်က ပြောပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအခက်အခဲတွေကို "ငါတော်လှန်ရေးလုပ်နေတယ်" ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ဖြေသိမ့်ခဲ့တယ်
Sharing Information to the Local